Şehrin sokaklarında onu takip ettim. Kaldırımlarda yürümesini, parklarda duraklayıp oynayan çocukları seyretmesini ve dükkanlara girip alışveriş etmesini ve kimbilir kimin için aldığı hediyeleri parlak kağıtlara sardırmasını ve eli kolu paketlerle dolu yürümesini izledim.
Dün hava güneşliydi ve onu bulup izlemiştim uzaktan, geçen hafta yağmur yağarken ve çok önceleri yine bir gün akşam alacası inerken izlemiştim. Bir gün sevdikleriyle yemek yediğini görmüştüm bir restoranda ve bir başka gün arabaya binip gözden kaybettiğim ana kadar izlediğim de olmuştu. Tanıdık, bildik esintilerini izlemiştim. Sokağın kalbi atarken benim kalbim durmuş gibi izlemiştim; kalabalıklar içinde sadece o varmış gibi gözlerim peşinden gitmişti bir zaman. Yıllar önce henüz küçücük ayaklarıyla çıkmaya çalıştığı merdivende izlediğim gibi ve pastel boyayla ev resmi çizerken izler gibi bakmıştım arkasından.
Kalbindekini bilmek için, bir gün yeniden adımı seslensin diye fırsat bekleyip izledim. Hep arkasında kalıp, koşup önüne geçemeyecek kadar geç kalmış gibi izledim. Belki dönüp beni görür diye korkarak ve dönüp beni görsün diye dua ederek izledim. Ben de seni özledim desin diye...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder